Ze staat in het hart van haar walk in closet. Deze is rijkelijk gevuld met designerskleding in alle denkbare kleuren. Na teveel maanden vanuit huis gewerkt te hebben, mag ze zich weer ‘buiten’ representeren. Eindelijk een avondjurk, kokerrok of mantelpak aan, denkt ze. Helaas heeft de herfst onlangs zijn intrede gedaan dus blote benen zijn ‘voorbij’.
Ze ritst haar Dutti-rok dicht. Eigenlijk niet handig, denkt ze. Ik had beter eerst mijn panty aan kunnen trekken. Waar heb ik die ook alweer? De laden worden ondersteboven gekiept. Als een regenboogwaaier, uitgestald op haar kingsize bed. Het blijft wel even zoeken naar de juiste deniers. ‘Tadaaa….gevonden’, roept ze.
Opeens weet ze weer waarom ze er een hekel aan heeft. Want hoe trek je zo’n panty ladder-loos aan? Ze voelt haar nagels na. Van zowel haar handen als voeten. Gelukkig. Geen haaltjes. Ze stroopt het ene been van de panty op en schuift het om haar voet. Gelukt! Hup, hup, geen tijd te verliezen. Op naar stap twee: het andere been. Niet heel handig blijkt, met de rok al aan. Dus de rok verschuift naar haar borst. Beiden voeten zijn inmiddels met zwart bedekt. Dus het ‘halen’ naar de heup kan beginnen. Tot de knieën gaat het altijd goed, weet ze. Vandaag lacht het geluk haar toe. Zelfs de boven-been-grens wordt feilloos aangetikt.
En dan stagneert er iets. Kan zo’n panty krimpen? Want er lijkt ongeveer 15 centimeter stof te missen. Dan is deze in ieder geval niet van mijn oudste dochter, denkt ze. Ze probeert het panty-kruis te liften. Maar deze is niet coöperatief. Terug naar het begin, murmelt ze. Ze buigt wederom naar haar rood gelakte tenen. De panty-voetjes krijgen het flink te verduren. Maar het werkt. De centimeters worden langzaamaan terug gewonnen. Yes!
Ze voelt de naad van de panty stevig in haar buik drukken. Was ze dan toch iets aangekomen de afgelopen maanden? Ze trekt haar zwarte suède laarsjes snel aan. Werpt nog een vluchtige blik in de spiegel. Ze hoort de claxon van de limousine, draait zich te snel om en struikelt tegen het ladekastje. Op hetzelfde moment maken de twee ritsen van haar laarzen kortsluiting. Ze haken aan elkaar vast met een stukje panty ertussen. Met een flinke haal als gevolg. ‘Mierda’, gilt ze. Ze valt bijna om. Baalt en tiert dat er geen rits-bescherm-doppen zijn uitgevonden. Dat ze nu liever O-benen heeft dan haar X-benen. Ze zweert om nooit maar dan ook nooit meer panty’s te kopen van minder dan 60 denier. Dan maar voor de rest van mijn leven als een zwarte-kousen-band getypeerd te worden. Dan hoort ze Willem roepen. Max? Ben je al klaar? We moeten nu toch echt gaan!