Dat ik voor de derde keer moeder zou worden, dat verraste mij volkomen. Op je 50ste is dat niet iets waar je nog van uitgaat, toch? Volop in de overgang en op advies van de huisarts de pil al eerder afgezworen. Dus je was niet gepland, maar wel gewenst.
Achteraf weet ik nog wel waar en wanneer jouw ‘zaadje’ werd geplant. Tijdens een zwoele Senegalese nacht. Het was een ander soort prik dan ik gewend was. Het gebeurde ook allemaal zo snel. Of ik ervan heb genoten? Nee. ‘I had better times’.
In het vliegtuig, weer terug naar Nederland, liet je al van je horen. Mijn lijf zwol op. Vooral mijn voeten moesten het ontgelden. Ik moest veel plassen, met dat typische gevoel van een blaasontsteking. Maar dat verklaarde ik allemaal door hormonale disbalans.
Naarmate de dagen verstreken, voelde ik ‘leven’ in mij. ’s Nachts hield je mij wakker. Ik had pijn en moest zelfs aan de antibiotica. Een zwangerschapstest was niet meer nodig. Vrienden en familie werden ingelicht. Jouw twee zussen vonden het ingewikkeld en reageerden niet enthousiast.
De zwangerschap ontpopte zich voorspoedig. Je groeide snel, als kool. Echo’s waren overbodig. Binnen twee weken was je al klaar om je vleugels uit te gaan slaan. Ik niet, want ik zat op dat moment midden in een Teams-meeting. Camera en geluid maar uitgezet en de jongste dochter erbij gehaald. Handig zo’n verpleegkundige in opleiding.
Er was geen tijd te verliezen, voor het ziekenhuis was het al te laat. Het werd een thuisbevalling. In een steriele omgeving kwam je ter wereld, uit mijn voet. Ik heb je zelf op de wereld gezet, met een pincet. Je lijfje bleek, je kopje zwart en wat was je klein. Twee centimeter lang en vijf millimeter dik. Je bent er echt één van deze tijd, non-binair. ‘Fanta’ werd je gedoopt. Ik twijfelde nog even of ik Freek Vonk moest bellen voor opvoedadvies. Maar ‘nee’ dacht ik, ‘I will manage’.