Mascha’s wereld stond twee jaar geleden volledig op haar kop. Letterlijk, want ze werd totaal onverwachts overvallen door extreme duizeligheid. Dit ging gepaard met overgeven en een continue suizen in haar oor. De suis is er nog steeds maar is, zoals ze zelf zegt, onder controle. Dit als resultaat van maandenlang hard werken aan herstel. Als ervaringsdeskundige gaat ze nu haar ziekte- en helingsproces inzetten voor het ondernemerschap. Want anderen helpen dat is wat ze het liefste doet!
“Opeens was het er. De aanval. Zonder signaal vooraf. Het gebeurde terwijl ik met mijn kinderen aan het praten was. Het voelde alsof ik in een vliegtuig zat met een piloot die non-stop loopings maakte. Ik was kotsmisselijk. Ga maar een emmer halen, zei ik nog. Urenlang kon ik niets. Ik probeerde een houding te vinden die dragelijk was. Ik kon niet liggen of zitten, alles bleef draaien. Mijn hersenen flipten in mijn dakpan. Het stormde en piepte hard in mijn linkeroor. De aanval duurde in totaal vijf uur. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen. De volgende dag voelde mijn hoofd aan alsof er een stalen band omheen zat. Mijn hoofd en nek leken gefixeerd. Alles boven de borst was verkrampt. Mijn stem was gebroken. Ik hoorde niet meer zoals eerst. Ik wilde niet dat er tegen mij gepraat werd en als ik aangekeken werd, voelde dat ongemakkelijk.
Ik had in het verleden weleens vaker een suis in mijn oor. Maar die trok altijd weer weg. Mijn huisarts gaf aan dat dat ook nu weer zou gebeuren. Maar helaas, de suis, die tinnitis heet, is nooit meer weggegaan.
Na deze eerste aanval volgden er dagelijks ‘lichtere’. Soms had ik bij de suis een piep. Het beste te vergelijken met het geluid van een tv-testbeeld. De piep was afwisselend zacht of hard aanwezig. Die periode lag ik veel op bed. Ik voelde een enorme druk op mijn oor. Mijn hersenen werkten niet goed. Ik kon niet goed denken en voelen. Zonlicht was ondraaglijk, inclusief geluid. Als ik liep, zwalkte ik als een dronken vrouw. Ik dacht steeds meer aan de ziekte van Ménière, omdat ik dezelfde symptomen had.
Ik wilde mij laten behandelen in het Duizeligheidscentrum in Apeldoorn. Daar zijn ze gespecialiseerd in de behandeling van evenwichtsstoornissen. Maar helaas, zoals bijna overal in de zorg, was ook daar een maandenlange wachttijd.
In die eerste periode van mijn ziek zijn, probeerde ik elke dag iets kleins te doen. Zoals het luisteren naar podcasts. Over jezelf helen en visualiseren dat je je beter voelt. Toch voelde ik dat ik er meer nodig was om mijzelf hier doorheen te slepen. Daarom startte ik met een schriftelijke training positieve psychologie. Langzaamaan begon ik weer met lezen, elke dag een bladzijde, met oefeningen over dank en hoop.
Naar het werk gaan, was de eerste maanden onmogelijk. Toch probeerde ik, op mijn betere dagen, de mailtjes bij te houden. Ik heb altijd contact gehouden met mijn collega’s. Communiceren was lastig. Ik kwam vaak niet op bepaalde woorden. En als ze wel te binnen schoten dan kon ik ze niet goed uitspreken. Ik weet nog dat ik dat had, tijdens een van mijn eerste werkdagen, tijdens een telefoongesprek. Toen ik ophing, brak ik. Het voelde als falen omdat ik de meest simpele dingen niet kon doen. Ik was een stukje van mijzelf kwijt. Komt dit ooit nog goed, dacht ik. In die periode was ik niet zozeer bang, maar gefrustreerd en verdrietig. Dat de suis niet meer weg zou gaan, besefte ik later pas.
Van een outgoing persoon veranderde ik in een patiënt. Iemand die niet zoveel meer kon en wilde. Mijn vriend moest daar erg aan wennen. Tijdens een ruzie zei hij dat ik alleen aan mijzelf dacht. Dat klopt, zei ik. Ik stel mijzelf op een dat gaat niet meer veranderen. Als het met mij goed gaat, gaat het ook met anderen in mijn omgeving goed. We zijn er gelukkig wel samen sterker uitgekomen.
Na vijf maanden kon ik eindelijk terecht in Apeldoorn. Ik kreeg diverse testen gericht op het gehoor en het evenwichtsorgaan. Ik bleek aan mijn linkeroor voor de helft doof te zijn. Daar hoorde ik dat je bij drie of meer aanvallen de diagnose ziekte van Ménière krijgt. Omdat ik maar één aanval heb gehad, ben ik gelabeld met ‘slechts’ de symptomen ervan. Inmiddels zijn de symptomen bij mij uitgedoofd en is mijn evenwichtsorgaan volledig hersteld. Toch is mijn gehoorverlies en de tinnitus gebleven.
Ik heb de symptomen niet als een ding an sich gezien. Je kan het namelijk heel groot maken in je hoofd. De kans om dan een angststoornis te ontwikkelen, ligt dan op de loer. Dit zag ik ook bij lotgenoten gebeuren. Niet meer naar buiten willen of niet meer durven te werken. Ik ben niet bang geweest dat een nieuwe aanval mij zou overvallen. Dat is een verschil met anderen. Ik ben gewoon op pad gegaan: wandelen, fietsen en uiteindelijk ook autorijden. Ik heb geprobeerd om mij niet te laten beperken. Bij elke tegenslag probeerde ik ‘langs deze dag heen te kijken’. Ik keek wat dat diepe dal mij kon opleveren. Ik ben er sterker door geworden. Dat is gewoon zo. Morgen is het beter. Die mindset moet je wel hebben, wil je hieruit komen.
Na een maandenlange opbouw heb ik volledig mijn werk als HR- adviseur en casemanager verzuim opgepakt. Daar richt ik mij op de re-integratie van collega’s die ziek zijn of langdurig uitvallen. Ik snap die collega’s nu beter. Ik heb meer begrip als iemand slechte dagen heeft. Die dagen mogen er zijn. Maar wat ik ook weet, is dat je went aan je ziektepatroon. Het weer terug naar werk gaan, moet je trainen. En dat gaat niet zonder slag of stoot, weet ik als geen ander.
Onlangs heb ik de opleiding tot vitaloog afgerond. Achteraf bezien, heeft deze mij geholpen in mijn herstel. Zelfs al zat ik tijdens de trainingsdagen er soms bij als een zombie, ik ben toch gegaan en heb uiteindelijk het diploma behaald. Het heeft mij weer zelfvertrouwen gegeven. Dat heeft mij doen besluiten om naast mijn huidige baan het ondernemerschap op te pakken. Ik kan anderen die ziek zijn of nu niet lekker in hun vel zitten, helpen met een positieve mindset. Wat ik ga doen, is coachsessies geven aan medewerkers, leidinggevenden én online trainingen en webinars organiseren. Ik wil bij hen iets aanwakkeren of een bepaalde denkrichting aanleren. Ik kan mijn eigen ervaringen delen en tools aanreiken voor herstel en positiviteit. Maar ze moeten het wel zelf doen. Dat is uiteindelijk de winnende factor ten opzichte van je ziekte. En desnoods een beetje ‘fake’ je het ’till you make it’. Dat is iets wat ik vaak heb gedacht tijdens mijn eigen proces.
Soms ga ik nog ‘uit de situatie’. Dan zeg ik tegen mijn collega’s of kinderen: praten jullie maar verder, ik ben er even niet. Op vragen vanuit mijn omgeving over hoe het gaat, antwoord ik eerlijk. Ik maak het niet mooier. Ik zie het hebben van symptomen van Ménière niet langer als een beperking. Het is weleens lastig dat ik aan iemand moet vragen wat zeg je? En het is balen als ik even niet uit mijn woorden kan komen of dat ik deze vervorm. Zo kan ik jou horen zeggen in plaats van kat. Maar da’s dan ook weer grappig.
Ménière heeft mij ook veel gebracht. Ik ben beter naar mijzelf gaan luisteren, minder pleasen. Pak op tijd mijn rust. Ik weet beter wat ik wil en hoe ik daar moet komen. Ik heb focus. En ik ben enorm trots op waar ik nu sta in mijn leven. Ik omarm mijzelf liefdevol, in alles wat ik heb en niet heb.” Mascha Meijer ∞ 46 jaar ∞ lat-relatie met Luc∞ moeder ∞ hr adviseur/casemanager verzuim bij zorgorganisatie ∞ levensmotto: het eerste wat je moet doen is beginnen en het tweede is doorgaan.
Meer info over Ménière en tinnitus: https://www.stichtinghoormij.nl/ https://www.kentalis.nl/oorsuizen-behandeling
Dit interview maakt onderdeel uit van 10x KRACHTVERHALEN. Verhalen van mensen die iets ingrijpends mee gemaakt hebben, zelf of met een dierbare en vanuit kracht zichzelf herpakken om ook weer anderen te helpen in hun proces.